הנשר הגאוותן / המשורר הפרסי, נאסר חוסרו

שיר עם מוסר השכל על נשר גאוותן שממרום מבטו הכל נראה שלו , עד שפוגע בו חץ שבעצם עשוי מנוצת כנף שלו.

שיר שנלמד בבתי הספר באיראן, אותו דקלם אביה של רוזלין (סאלה כהן-מארי, שהיה מורה ומחנך) לילדיו בכרמאנשה.     ראה –        https://en.wikipedia.org/wiki/Nasir_Khusraw

 

روزی ز سر سنگ عقابی به هوا خواست *** وندر طلب طعمه پر و بال بیاراست
بر راستی بال نظر کرد و چنین گفت *** امروز همه روی جهان زیر پر ماست
بر اوج چو پرواز کنم از نظر خویش *** میبینم اگر ذره ای اندر تک دریاست
گر بر سر خاشاک یکی پشه بجنبد *** جنبیدن آن پشه عیان در نظر ماست
بسیار منی کرد و ز تقدیر نترسید *** بنگر که ازین چرخ جفاپیشه چه برخاست
ناگه ز کمینگاه یکی سخت کمانی *** تیری ز قضای بد او گشت بر او راست
بر بال عقاب آمد آن تیر جگر دوز *** وز اوج مر او را بسوی خاک فروکاست
برخاک بیفتاد و غلطید چو ماهی *** آنگاه پر خویش گشود از چپ و راست
گفتا عجب است اینکه ز چوبی و ز آهن *** این تندی و تیزی و پریدن ز کجا خاست
زی تیر نگه کرد و پر خویش برآن دید *** گفتا ز که نالیم که از ماست که بر ماست

 

הנשר הגאוותן / המשורר הפרסי, נאסר חוסרו

באחד הימים, ממרום פסגתו של סלע, נשר לשמיים פרס כנפיים.

בקפידה את נוצותיו סידר, חומד עצמו לדעת; הביט בנוצותיו הניצבות בסדר מופתי אמר: "היום מלוא פני הארץ תחת כנפי הם .מעלה במרום ארקיע, וגם מעבר לשמש לחמוק אצליח”.

עמוק בים רואה אני כל פיסה קטנה, ואם יבחוש בקצה עלה פתלתל עומד, על העלה הפתלתל ביבחוש עיני יבחינו. כך התפאר ללא חשש מן הגורל ומצווי האל.

עתה, ראו איזה גורל אכזר בחלקו נפל, לפתע, מן המארב חץ מקשת הישר בו בחוזקה פגע, כפי שצו הגורל האלוהי רצה, החץ בו היישר פגע; חץ חודר כליות ולב, את כנפו של הנשר פלך, מענן במרומים אל האדמה אותו השליך, ארצה נפל הנשר מתפתל, מכה, חובט כדג.

אז את נוצותיו משך מימין ושמאל, וכה אמר: "איזה פלא, הן מעץ וברזל עשוי החץ, אך כיצד זה שמעופו כה מהיר הוא? שוב על החץ הביט ואת נוצותיו שלו בחן, וכה אמר: "על מה אתלונן? הן מה שממני יצא אלי חזר" מוסר השכל הוא; סלק מחשבות גאווה מראשך, ראה מה היה גורלו של הנשר הגאוותן.

The eagle’s pride –

Persian Poet – Nasir_Khusraw

One day an eagle rose in the air from the top of a rock,
spurred by greed he arranged his feathers.
Looking at his feathers so rightly arranged, he said,
“Today the whole face of the earth is under my wing.
When I reach the highest point, I can fly from the eye of the sun,
I can see a mere morsel deep in the sea.
If a midge but wriggles on the end of a leaf
that wriggling midge is seen by my eyes.”

He boasted much, and had no fear of God’s decree.
Now see, what cruel fate dealt out:
Suddenly, one strong bow struck from an ambush:
as fate and God’s decree would have it, an arrow sped straight at him.
That liver-piercing arrow entered the eagle’s wing
and threw him from his cloud to earth.
He fell to the ground, thrashed around like a fish,
then pulled his own feathers out, left and right.
He said, “What’s a wonder is, it’s made of iron and wood,
where does it get its swiftness and flight?”
He looked at the arrow, saw his own feather on it, and said:
“What am I complaining about? What came from me, returned to me.”
The moral is: banish boasting from your head
look at what came of the eagle who boasted.

See –   https://iranian.com/2009/03/18/the-eagles-pride/